Kerstbijbelfeest - de herders en de engelen

Ons kerstfeest begon met een traditie: de kinderen kregen een nieuwe kinderbijbel. 

Deze keer van S. Lloyd-Jones: de Bijbel, het boek van Jezus - elk verhaal fluistert Zijn naam. 

Ook aten we beschuit met muisjes :-)

Eerste Kerstdag gingen we 's ochtends met elkaar naar de kerk. Daar mochten de kinderen van de zondagsschool ook iets laten horen, het thema was 'licht en duisternis'. De preek sloot hierbij aan - verrassend: over de genezing van de blinde, uit Johannes 9. Aan het einde van dit gedeelte staat: en hij aanbad Hem. Mooi hè?!

Tweede Kerstdag vierden we kerst met ons gezin. Ook hier kwam het stukje van aanbidding terug, ik vind dat altijd weer bijzonder om te zien hoe de Heere die dingen leidt. Het ging over de engelen en de herders. Van hen allebei staat ook geschreven dat ze God verheerlijkten, hem aanbaden. 

We begonnen met de voeldoos (simpel zelf te maken!). Hier zaten allerlei dingen in die er in de hemel niet zijn: zakdoek (geen tranen), pleister (geen pijn), kaars (Jezus is het Licht), zwaard (geen oorlog), sleutels (geen dief). Daarna praatten we er even over door, hoe goed en mooi het in de hemel is. Toch wilde de Heere Jezus die heerlijke plaats verlaten om naar deze aarde te komen. Voor ons!

Daarna vertelde manlief de bekende geschiedenis over de herders in het veld. Wat zullen ze geschrokken zijn. En wat zullen ze blij geweest zijn! Het is een bekend verhaal, zeker voor ons. Maar ik vind het elke keer toch weer prachtig om te lezen hoe God Zelf de geboorte van de Zaligmaker bekendmaakt.

Nog even iets over het aanbidden. Tedd Tripp zegt dat kinderen geschapen zijn als aanbidders. Als ze God niet aanbidden, dan aanbidden ze iets of iemand anders. En wat zien we dat ook in de wereld om ons heen! Wat een belangrijke taak hebben wij als ouders gekregen, om onze kinderen te leren Wie ze moeten aanbidden. Hij is het waard!

Als werkje maakten we deze herders. Hier vond ik nog een leuke kleurplaat. 

Advent (2) - kerstkaarten en "candy cane"

In onze adventskalender zat een kaartje waarop stond: vandaag maken we kerstkaarten. Normaal gesproken verstuur ik die niet, laat staan dat ik ze zelf maak :-) Maar nu kon ik er dus niet omheen... 

De kaarten kocht ik uiteindelijk, ik vond deze zó mooi! We versierden ze wel zelf. Morgen brengen we ze bij onze buren. We wonen in de polder, dus veel contact met onze buren hebben we niet - dat krijg je als er ongeveer 700 meter tussen zit. Ik ken de meesten wel oppervlakkig, weet dus van sommigen dat hun kinderen op een christelijke school zitten en anderen zijn Rooms Katholiek. 

Onverwacht sloot dit moment toch mooi aan bij de tekst uit Johannes 3:16. "...opdat een ieder die in Hem gelooft niet verloren gaat maar eeuwig leven heeft..." We hadden er een gesprekje over: wat is dat dan, verloren gaan? Wat zou het mooi zijn als onze buren ook in de Heere Jezus gaan geloven hè? Wie weet, mag deze kaart daaraan bijdragen. We bidden ervoor!

En, wat zijn die zuurstokjes dan? Zoals je ziet, vormen ze een hart: "want zo lief had God de wereld..." Maar er zit veel meer symboliek in! Deze blog vond ik vorig jaar. Bedankt voor de inspiratie, Amanda!

We bekeken het zuurstokje eens goed: waar lijkt het op? Joas vond een staf: klopt! Jezus is de Goede Herder, we mogen achter Hem aan. Als je hem omdraait is het een J: van Jezus onze Zaligmaker. En de kleuren? Rood van het bloed en wit van zuiver, rein, smetteloos, zonder zonde... het leven dat onze Heiland leefde. En wat een wonder: als we in Hem geloven, ziet de Vader ons ook zo: alsof we nooit 1 zonde gedaan hebben! 

PS. Ze smaken niet zo giftig als ze er uit zien, zegt manlief :-)

Bijbelfeest - Advent (1)

Afgelopen zondagochtend wilden we een belangrijk Bijbelfeest vieren over de vraag waarom de Heere Jezus eigenlijk geboren moest worden? Ik vind het belangrijk om elk jaar deze vraag een keer centraal te stellen. Want kerst is wel een feest, maar de aanleiding daarvoor zéker niet...

k heb inspiratie opgedaan bij Mirjam, dank je wel! Om te beginnen had ik twee keer een wereldbol met vetkrijt gekleurd. De ene had ik daarna zwart geverfd en lag uit het zicht van de kinderen, de ander lag op tafel. We praatten met elkaar over de schepping: wat had God alles prachtig gemaakt! Maar het bleef niet zo, de duivel is de vijand van God en hij wil alles kapot maken. We noemden zonden op, uit de (bekende) Bijbelverhalen, maar ook uit ons eigen leven. Elke keer zetten we een zwarte streep, tot de mooie wereldbol helemaal niet meer zo mooi was. Weg ermee... Dat had God ook kunnen doen, maar wat is Hij genadig geweest... en nóg!

Daarna pakte ik de andere wereldbol en kraste er met een satéprikker wat symbolen in: een hart, een kribbe, een kruis. (Sorry, geen foto.) Intussen vertelde ik het Evangelie.

Daarna kleurden de boys een wereld in de vorm van een hart. Ik denk dat het vervolgd wordt, de tekst uit Johannes 3:16 gaat namelijk verder. Maar ik ben nog aan het broeden...

Dit Bijbelfeest ging gepaard met veel strijd: zelf was ik niet helemaal in de stemming, beetje down: einde van de maand :-( En, ik voelde me ook echt niet geschikt om dit belangrijke onderwerp aan de kinderen uit te leggen. Bovendien werd die middag mijn man ingezegend als diaken. Joas, onze oudste, zat duidelijk niet lekker in zijn vel: ik merkte echt soort weerstand bij hem. Ezra, onze jongste, werd twee keer huilend wakker. En Levi? Die vroeg elke keer: wat gaan we nu doen, mam? Dus voor hem wilde ik doorgaan, anders denk ik dat we gestopt waren. Dan had er één zijn zin gehad... 

Doen jullie dat weleens? Stoppen als je merkt dat het echt niet loopt, en er geen ontvankelijkheid is?