Afgelopen zondagochtend wilden we een belangrijk Bijbelfeest vieren over de vraag waarom de Heere Jezus eigenlijk geboren moest worden? Ik vind het belangrijk om elk jaar deze vraag een keer centraal te stellen. Want kerst is wel een feest, maar de aanleiding daarvoor zéker niet...
k heb inspiratie opgedaan bij Mirjam, dank je wel! Om te beginnen had ik twee keer een wereldbol met vetkrijt gekleurd. De ene had ik daarna zwart geverfd en lag uit het zicht van de kinderen, de ander lag op tafel. We praatten met elkaar over de schepping: wat had God alles prachtig gemaakt! Maar het bleef niet zo, de duivel is de vijand van God en hij wil alles kapot maken. We noemden zonden op, uit de (bekende) Bijbelverhalen, maar ook uit ons eigen leven. Elke keer zetten we een zwarte streep, tot de mooie wereldbol helemaal niet meer zo mooi was. Weg ermee... Dat had God ook kunnen doen, maar wat is Hij genadig geweest... en nóg!
Daarna pakte ik de andere wereldbol en kraste er met een satéprikker wat symbolen in: een hart, een kribbe, een kruis. (Sorry, geen foto.) Intussen vertelde ik het Evangelie.
Daarna kleurden de boys een wereld in de vorm van een hart. Ik denk dat het vervolgd wordt, de tekst uit Johannes 3:16 gaat namelijk verder. Maar ik ben nog aan het broeden...
Dit Bijbelfeest ging gepaard met veel strijd: zelf was ik niet helemaal in de stemming, beetje down: einde van de maand :-( En, ik voelde me ook echt niet geschikt om dit belangrijke onderwerp aan de kinderen uit te leggen. Bovendien werd die middag mijn man ingezegend als diaken. Joas, onze oudste, zat duidelijk niet lekker in zijn vel: ik merkte echt soort weerstand bij hem. Ezra, onze jongste, werd twee keer huilend wakker. En Levi? Die vroeg elke keer: wat gaan we nu doen, mam? Dus voor hem wilde ik doorgaan, anders denk ik dat we gestopt waren. Dan had er één zijn zin gehad...
Doen jullie dat weleens? Stoppen als je merkt dat het echt niet loopt, en er geen ontvankelijkheid is?
0 reacties:
Een reactie posten